Na het ruimen van puin en het in kaart brengen van de ruines, werd de kerk van Rumbeke tussen 1922 en 1924 heropgebouwd door Leonard Verstraete en architect J. Viérin (Brugge). Tot op vandaag werken hun beider achterkleinzonen nog altijd samen als aannemer en architect!  De kerk werd 20 meter achteruit verschoven om het verkeer te vergemakkelijken, daarnaast is de torenspits iets minder hoog dan zijn voorganger.

Interessant zijn de metseltekens op de toren. De LV staat voor aannemer Leonard Verstraete die de kerk bouwde, en de VJ er naastvoor Joseph Viérin. Metseltekens (hier uitgevoerd in rode baksteen in contrast met de gele Ieperse baksteen) zoals het Andreaskruis (de X) waren gebruikelijk op kerken en kastelen, bv. dat van Rumbeke.

In mei 1940 was er opnieuw oorlogsschade aan de torenspits, en in 1940-1941 voerden de Gebroeders Verstraete herstellingswerken uit, onder toezicht van de architecten Joseph en Luc Viérin. 

Je bent nooit zo goed gediend als van je zelven. Leonard begint dan ook met bekwame spoed zijn eigen huis te bouwen in de Hoogstraat. In zijn vrije tijd, dat zal nog jaren zo blijven. Telkens er ergens op een werf een gaatje valt zijn de Verstraetes aan het bouwen aan één van hun eigen nieuwe huizen. In de Hoogstraat een 20-tal, in de L.Leynstraat minstens 10. De herberg "De Kroon", aan de voorkant van het huis, wordt het stamlokaal van de pompiers. 

Na de eerste wereldoorlog voerden de Verstraetes vooral restauratiewerken uit. Leonard's zonen, Georges, Michel, Gusten en Elie hebben werken samen onder de naam "Gebroeders Verstraete". Ondertussen is vader Leonard eerste schepen van Rumbeke, en laat hij het bedrijf meer en meer aan zijn zonen over. 

De advertentie hiernaast is een belangrijke bron geweest voor onze historische opzoekingen. Ze verscheen in het Brusselse (katholieke) krantje "Le vingtième Siècle", waarschijnlijk rond 1935. 

De grote hangar in de Rumbeekse Louis Leynstraat was na 30 jaar niet meer aangepast aan het moderne aannemersbedrijf, en dus gingen we deze keer bouwen voor onszelf. Na bijna 175 jaar in en rond de Hoogstraat te Rumbeke, vestigde Verstraete zich in 2000 in de Zwaaikomstraat, de Havenzone van Roeselare. Een terrein van 1 hectare, op maat van de ambitie! 

De voorgevel laat meteen al de twee sterke pijlers van het bedrijf zien: hout en bouw. Dat zit goed in mekaar. 

En als je er binnen gaat, en de indrukwekkende hal van het schrijnwerkerij-atelier ziet, dan begrijp je beter wat er allemaal nodig is om kwaliteitswerk af te leveren!

Zo kan je het voorbije decennium voor Leonard Verstraete wel noemen. Los van alle andere gebouwen heeft hij op 10 jaar tijd  tussen 1900 en 1910 twaalf kerken gebouwd, je moet het maar doen. Ondertussen krijgt hij in de loop der jaren wel versterking.

Zijn drie oudste zoons, Georges, Gusten en Michel zijn dan al 22, 21 en 19 jaar, en draaien al volop mee in de zaak. Ze hebben allemaal, in vaders voetsporen, ook de Akademie in Roeselare gevolgd om de bouwtheorie onder de knie te krijgen. Begin 1911 zal Michel zelfs een tijdje in Antwerpen gaan wonen, om vandaar de werven beter te kunnen opvolgen. 

De kerk Onze-Lieve-Vrouw Rozenkrans in Ukkel, Avenue Montjoie, werd gebouwd door de gebroeders Verstraete in 1936, maar pas gewijd in 1945. Ze staat gekend voor haar gothische en byzantijnse invloeden door architect Van den Daele en de inspiratie van kanunik Raymond A. G. Lemaire. Daarnaast werden enkel Belgsiche materialen gebruikt.

De eerste OLV kerk aan het G.Gezelleplein dateert van... 875! - en was toen nog een hulpkerk voor de parochie Sijsele. De kerk werd meermaals uitgebreid met nieuwe torenspitsen, hoektorentjes, en kappellen rond het schip en de zijbeuken. Leonard Verstraete mocht het triforium restaureren. Dit gaf de aanzet tot het heropbouwen van de westgevel en traptorentjes met veldstenen parement, structurele elementen en versieringen van Doornikse steen, naar ontwerp van architect L. Delacenserie (Brugge).

Tijdens WO1 nam het Duitse leger zijn intrek in de Abdij van ter Kameren, en werd die grondig geplunderd. In 1920 ijverde de ´Ligue des Amis de la Cambre´ voor de restauratie van het kloostercomplex. Leonard Verstraete restaureerde de kerk, het klooster, de Sint-Bonifatiuskapel, de tuinen en de oude reftermuur. De architecten waren G.Veraart en E. Richir. 

In 1931 volgde het Walcker-orgel, de eerste keer dat in België een electrisch aangedreven orgel volgens de normen van beschermd monument gerestaureerd werd. Voor het eerst wordt de schrijnwerk-kunde van Verstraete beschreven: "Pour les buffets [orgelkast], qui furent exécutés par les frères Georges et Michel Verstraete de Rumbeke, on opta aussi pour une version moderne, sans tuyaux de façade."

De periode van 'Kerkewerk' breekt aan. Een West-Vlaamse term voor een bouw die de eeuwen zal doorstaan, zo kloek. Zoiets als Verstraetebouw.

Leonard krijgt de opdracht om de torenspits van het kerkje van Elverdinge bij Ieper te herstellen. De eerste van zovelen. Later mag hij ook nog de glasramen restaureren. Er komt een latijnse gedenksteen: "Turris fuit feliciter restaurata annis 1894-95 pro nobilis familiae de Bethune. Pastore De Nolf. Architecto Soete". Het zal nog dikwijls gebeuren dat de aannemer in de vergetelheid verdwijnt. En inderdaad, de kerktoren lijkt merkwaardig op haar latere Rumbeekse naamgenoot van 1900. 

Een huzarenstukje! De tulpenbol-vorm van de toren kwam niet veel voor in België. Die toren was (zoals tientallen anderen) in WO1 vernield door de terugtrekkende Duitse troepen.

Einde november 1925 werd het contract voor de heropbouw van de torenspits toegewezen aan "L. Verstraete & Zonen", maar omdat dit juist voor de winter was vroeg -- en bekwam -- men een uitstel om de werken pas na de winter aan te vatten. Op 8 maart 1926 begon de werken (met Elie als opzichter ter plaatse), en einde april 1927 was het werk klaar.

Kan U tellen hoeveel werklui boven op het torengebinte staan?

De Sint Niklaaskerk was in de loop van WO1 volledig vernield, net zoals de rest van Ieper. Na de oorlog werd de kerk op dezelfde locatie en met dezelfde oriëntatie heropgebouwd door Leonard Verstraete en zijn zonen, volgens het ontwerp van G.Veraart en E. Richir. Ze werkten reed samen aan de Abdij van ter Kameren. De kerk werd opnieuw ingewijd in 1932.

De Heilige Geest Kerk is een georiënteerde neoromaanse kruisbasiliek uit 1927-1931 naar ontwerp van de architect J. Evrard. De Kerk werd in gebruik genomen op kerstdag in 1930.

"Het Arsenaal" werd ontworpen door stadsarchitect D.Denys als kazerne, arbeidsrechtbank, en jongensschool. Je vindt er nog altijd een balksleutel "L.Verstraete & H.Debruine Aannemers"(Hendrik was een jonge neef van Leonard). In WO1 logeert er het opperbevel van de Duitse Luchtmacht, in juli 1917 maken Engelse brandbommen daar korte metten mee. In 1921 heropgebouwd naar vooroorlogs ontwerp. In 1996 restaureerden de drie kleinzonen van Leonard Verstraete (Frans, Luc en Johan) het gebouw, 95 jaar na grootvader. Vandaag is het de vaste stek voor "Koers", het museum voor de Wielersport.

De van oorsprong romaanse kerk van de 12de eeuw heeft, over de eeuwen, verschillende veranderingen en aanpassingen meegemaakt. In mei 1802 was er een grote brand die de kerk grotendeels vernielde, en ze werd herbouwd in de jaren daarna. in het midden van de 19de eeuw waren er verder uitbreidingen, maar einde de jaren 1890 moesten er opnieuw herstellingen gebeuren. De plannen voor de restauratie en uitbreiding werden getekend door architect Jules Soete van Roeselare, en Leonard Verstraete won het bod op het werk, dat uitgevoerd werd tussen 1899 en 1901. 

Er waren herstellingen aan de toren en het dak van de kerk, aan de gewelven in de kerk, en alle vensters kregen een spitsboog. Er was ook een verdere uitbreiding van de sacristie. 

In september 1918 was er grote schade aan het noordkoor en het noordtransept door een bombardement.

Architect Jules Goethals is weeral aan zet. En naar oude gewoonte wint Leonard Verstraete de aanbesteding. De drie oude kerkkoren worden afgebroken en vervangen door evenveel diepe koren en een transept. In 1912 wordt de vernieuwde neogotische kerk ingewijd. De spitse, 65 m hoge, toren is de hoogste uit de regio en daardoor erg goed zichtbaar vanuit het omringende platteland. Zoals de vroegere telt hij eveneens vier torenhorloges. Ze lopen stipter, zodat het gezegde ‘Koekelare noene’ voor een klok die weinig de juiste tijd aangeeft, niet meer opgaat.

Never change a winning team. Architect Jules Goethals leidt er een ingrijpende restauratie van de westgevel en het schip. En de aannemer: Leonard Verstraete, of course. De naam van de aannemer staat volgens goed ingelichte bronnen op de achterkant van de door hem ingemetselde gedenksteen in het kerkportaal...

Het oorspronkelijke kerkje, dat dateert van het eerste kwart van de 17de eeuw, werd door Leonard vergroot met twee traveeën met een nieuwe westgevel en doopkapel, en voorzien van neogotisch maaswerk in de vensters en steunberen. De beuken en koren werden opnieuw voorzien van afzonderlijke daken, en de toren werd met één verdieping verhoogd. De architect? J. Goethals uit Aalst. We hadden het kunnen raden. 

Het eerste formele spoor van de vele generaties Verstraete-metsers en -aannemers die nog zullen volgen. Petrus Verstraete, de broer van Naske, trouwt in Izegem met Regine Beuque. 

Leonard Verstraete wordt geboren, als jongste van het gezin van de vijf kinderen die na 1848 werden geboren. Zijn enige broer Augustin is 8 jaar ouder, geboren in 1852. Beiden worden elk op hun beurt metsergast bij vader Naske als ze eenmaal vijftien zijn.

Back to business, but not as usual. Leonard komt met een heel andere blik op de wereld terug uit Antwerpen na zijn legerdienst, en gaat terug aan het werk. Maar onverwacht valt de verantwoordelijkheid voor de zaak op de schouders van de piepjonge Leonard: zijn oudere broer Augustin valt van een stelling en sterft, en vader Naske is ondertussen al 82. Gelukkig is er nog schoonbroer Bernard Decroix als metsergast, de man van zuster Leonie, om mee aan de kar te sleuren. 

"Vader, zou ik mogen naar de Akademie  gaan leren?".  Ambitie, visie en doorzettingsvermogen, toen al. Vier km heen en terug op klompen. Leonard volgt er lijntekenen, bouwkunde, meetkunde, 'cijfferen', begrooting.... Beeldhouwer Jules Lagae studeert er ook, maar wel in de kunstafdeling

Naske sterft, 89 jaar. De economie draait volop, de bevolking groeit op 30 jaar tijd met 34%! Paus Leo XIII publiceert Rerum Novarum, de sociale leer van de Kerk: rechtvaardig loon, recht op eigendom, solidariteit met de zwakkeren, maar zonder socialisme.

De vraag naar kerken neemt toe. Leonard is er klaar voor, de golden nineties kunnen beginnen.

Een kort moment stilstaan tussen al dat oorlogsgeweld van WO1. Jules Goethals, stadsarchitect van Aalst, en gewaardeerde compagnon de route van Leonard, overlijdt. Samen hebben ze een indrukwekkende rij kerken (en nog tal van andere gebouwen) gezet: 

Het lijkt erop dat het 'preufstik' (proefstuk) van de kerktoren in Dinant niet onopgemerkt is gebleven. Verstraete mag zijn kunde laten zien op de hoogste kathedraal van Belgie, namelijk de Onze-Lieve-Vrouwkathedraal van Antwerpen. De jongste van de vier broers, toen 27jaar, Elie, heeft daar ondertussen een bijhuis geopend, het is al direct volle bak!

Als wapenspreuk kiezen de broers "Van Nieten Benauwd" of 'van niets bang'. De Verstraetes (& Vanheckes) zullen de Onze-Lieve-Vrouw toren voor vele jaren veelvuldige restaureren en herstellen. 

Het resultaat ? "Cet ouvrage très délicat nous a valu l'éloge des services techniques de la Ville d'Anvers et les félicitations du Collège Echevinal". 

Helemaal zeker zijn we (nog) niet, maar het lijkt toch erg waarschijnlijk dat Leonard Verstraete deze Rumbeekse school heropgebouwd heeft. Laten we zeggen, jusqu'à preuve du contraire. Het klooster van Rumbeke, waar Leonard kind aan huis was, stuurde anderhalve eeuw lang (!) zusters-onderwijzeressen naar de Beitemse Meerlaan- en St.-Lodewijksschool.

Louis Leyn (1829-1910), een rijke Rumbeekse industrieel en eerste schepen, secretaris van de kerkraad en armendis-meester in Rumbeke, schonk in 1879 20.000 goudfranks voor de grond en bouw van een nieuwe school en woonhuis voor de zusters. Vandaar ook de naam van de school.

De school werd volledig verwoest tijdens WO1, en nadien terug opgebouwd. 

In de plaats van het verschillende malen herstelde Romaanse kerkje kreeg Oostnieuwkerke een laatgotische hallenkerk, de' Onze-Lieve-Vrouwkerk', naar ontwerp van architect J. Soete (Roeselare). Leonard Verstraete verwerkte verschillende materialen in de kerk: rode bakstenen en gele sierbaksteen voor hoekkettingen, vensteromlijstingen en overhoekse baksteenfriezen, en sokkels van gele baksteen in combinatie met Atrechtse- en ijzerzandsteen.

Tijdens WO1 werd de kerk gebruikt als Duits veldhospitaal, in oktober 1918 werden het dak van de kerk en de torenspits zwaar beschadigd. In 1920 werden ze weer volledig hersteld. 

De zelfstandige parochie Balgerhoeke werd in 1902 opgericht.Tegelijkertijd met de schenking van de bouwgrond door een 'milde weldoener' werden ook de plannen van architect De Noyette in 1903 goedgekeurd in 1903. De bouw was reeds voltooid in 1906. Je zou zeggen, "rap deuredoen"!

Voor de kenners: een éénbeukige zaalkerk van baksteen en leien daken, vijf traveeën, een vijfzijdige doopkapel en een recht afgesloten koor. De voorpuntgevel tussen versneden steunberen telt drie hoge spitsboogvormige tweelichten gevat in een spitsboogvormig spaarveld. De achthoekige toren met naaldspits rust op een vierkante aanzet met spitsboogvormige galmgaten.

De St-Jozefsparochie, ontstaan uit de moederparochies Opwijk en Merchtem, startte in de voorlopige kapel gebouwd in 1895, die later werd gebruikt als schoollokalen en parochiezaal. De huidige neogotische kerk werd door Leonard Verstraete  in twee jaar tijd gebouwd. Het doksaal is het werk van beeldhouwer Karel Lateur, broer van Frank, beter gekend als Stijn Streuvels. Het hoofdaltaar, afkomstig uit het Groot Seminarie van Mechelen werd door Leonard volledig herbouwd. De Sint Jozefsklok kwam er in 1911; pas in 1956 kwam er de tweede Mariaklok. Zie je wel dat sommige vrouwen  graag op zich laten wachten!

Dit keer een eenvoudige neogotische kruiskerk met basilicale opbouw naar ontwerp van J. Evrard. De openbare aanbesteding vond plaats op 7 juni 1910, met de Gebroeders Verstraete als grote winnaars, de voorlopige oplevering was op 18 maart 1913. Een rechthoekige plattegrond met vierkante toren met rechthoekig portaal. Het witgeschilderd interieur bestaat uit bakstenen kruisribgewelven, natuurstenen zuilen, boogomlijstingen, en schalken met gepolychromeerde bladwerkkapitelen.

De Kerk, of meer het kerkje, Heilige Familie van Edegem - eigenlijk bijna een kapel - is gelegen in wijk Elsdonk in het noorden van de gemeente. Het kerkje is een onwerp van architect Vandendaele, hij tekende een bakstenen rechthoekig zaalkerkje onder zadeldak met dakruiter.

De werken gingen van start op 1 mei 1927, en op 18 december 1927 kon Kardinaal van Roey de nieuwe kerk al inwijden.

Behalve dat de eerste steen werd gelegd op 15 mei 1932, en dat ze een jaar later al werd ingewijd op 4 juni 1933 is er verder niets over deze kerk bekend. Toch is deze kerk qua architectuur ongewoon, met de enorme halfbogen vensters aan beide zijden. Een 'mystery church' kan je dit bouwwerk (vroeger ook bekend als 'La Vierge Immaculée') wel noemen.

Blijkbaar "jeunden" de Westvlamingen zich daar in Liedekerke. Na de kerk mochten ze bijna direct verder doen met de bouw van een Gildezaal voor de katholieke arbeiders, en een woning voor de onderpastoor. Die laatste heeft een neo-gotische gevelstijl, typisch voor begin 1900.

We eindigen het 'Kerkentijdperk' niet ver van huis. De kerk, volledig verwoest tijdens WO1, was al in 1923-1925 heropgebouwd o.l.v. architect A. Van Coillie (Roeselare). In 1936 werd de voorgevel vernieuwd, volgens een ontwerp van architect Georges Verstraete uit Rumbeke! Het jaar daarop zouden de beroepen van aannemer en architect definitief gescheiden worden. 

De voorgevel telt drie traveeën met een licht uitstekende bakstenen plint. De centrale puntgevel van drie geledingen is gevat tussen versneden op elkaar gestelde steunberen. Een geprofileerde korfboogomlijsting omkadert de vleugeldeur, met daarboven een groot vierlicht met maaswerk in spitsboogomlijsting op een natuurstenen afzaat.

Het jarenlange boegbeeld van de firma is niet meer. Leonard werd 86 jaar (1860-1946) en wordt door ons gezien als een grote meneer die het van de jongste zoon van een metser schopte tot toonaangevende aannemer met een indrukwekkend palmarès. Werken, 'deure doen', nooit stoppen en tegelijkertijd slim én verstandig zijn, en dit in tubulente tijden. 

Michel, de derde van de vier zonen van Leonard, overlijdt  op 25 september en werd slechts 58 jaar oud. Een jammerlijke gebeurtenis, net nu Elie in Antwerpen startte en Georges burgemeester werd. Daarnaast werkt op dat moment nog geen enkele Verstraete van de volgende generatie (4e) in het bedrijf. Noch Elie, noch Gusten hadden kinderen, en Georges' enige zoon Nardje is niet in staat om het bedrijf te leiden. Michel was de enige broer met zonen, maar die zijn nog allemaal erg jong. De weduwe van Michel, Maria Spruytte, blijft achter met elf kinderen, van 23 tot 7 jaar oud.

Leonard's jongste zoon, Elie, trouwt met Rachel Vandekerckhove uit Roeselare. Ze gaan in Antwerpen wonen. Elie en Rachel blijven kinderloos, en Rachel sterft in 1954, nauwelijks 56 jaar. Maar zuster Lia, die in Antwerpen woont naast Elie, heeft samen met haar man Gerard Vanhecke twee zonen en twee dochters: Carlos en Joris, en Mino en Therèse. Begin de jaren 1950 zullen eerst Carlos en daarna Joris met 'Noenkel Elie' beginnen samenwerken, en vanaf 1960 ook de man van Therese, Paul Dox. Uiteindelijk zal die nieuwe generatie vanaf de jaren zestig het Anwerpse bedrijf verder zetten, onder de naam 'Verstraete & Vanhecke'.  Alhoewel beide bedrijven elk hun eigen weg gingen, waren (en zijn) de banden tussen beide bedrijven nog steeds familiaal en vriendschappelijk blijven voortbestaan.

Voor hun verdere geschiedenis, bekijk de link hieronder.

De jongere generatie begint het nest uit te vliegen. Michel trouwt met Maria Spruytte uit Rumbeke, en ze gaan in de Roeselaarse Noordstraat wonen. Het wordt uiteindelijk een gezin met 11 kinderen, waarvan vier zonen, Frans (1924), Joseph (1926),Luc (1936) en Johan (1942). Drie zonen zullen later de de zaak verder zetten. Joseph werd arts en ging in Antwerpen wonen. 

Wij Verstraetes zijn van bescheiden afkomst, uit het kleine landelijke dorpje Oekene nabij Roeselare. De mannen zijn landbouwers en wevers. Op hun kleine lapjes grond telen ze vlas, met de hand, want een paard, dat is onbetaalbare luxe. Het vlas wordt door de vrouwen gesponnen op hun spinnewielen, vaak voor de deur. In de lage huisjes neemt het weefgetouw (dat overgaat van vader op zoon) de meeste plaats in. Het duurt zes weken voor een laken. Op de wekelijkse markt in Roeselare kopen 'marchands' (handelaren) die op om naar Frankrijk te sturen. Het weven brengt van langs om minder op. In Engeland worden stilaan mechanische weefgetouwen gebruikt, en katoen begint zijn opmars.

Niet het eerste, en bijlange niet het laatste klooster voor Leonard. Een beetje zoals in het West-Vlaamse kinderrijmpje: 

Lange, lange reke, van hier toet an de beke,

van hier toet an 't kapelletje, lienge, lienge, belletje

In die jaren had elk Vlaams dorp van een beetje betekenis een klooster, en vaak meer dan één. Op vraag van de pastoor komen de paters redemptoristen zich hier vestigen. Broeders Stanislas (Brugge) en Simon (Ingelmunster) tekenen het ontwerp, de Roeselaarse architect J. Soete houdt toezicht op de werken.

Tijdens WO1 wordt het klooster als lazaret gebruikt, en in 1917 zwaar beschadigd.

Zien bouwen doet bouwen. Daar kunnen veel aannemers van meespreken. De kerk van Liedekerke staat praktisch nog in de steigers, en reeds komen de nonnekes aankloppen om hen niet te vergeten, ze zitten dringend verlegen om een klooster. Gods wil geschiede! Leonard gaat aan de slag, we vermoeden samen met kompaan-architect Jules Goethals. De aanpalende kostschool van deze Zusters van Wijsheid, werd ook "Moeliehof" genoemd. 

In 1926 verhuisde de Antwerpse congregatie van de de Zusters van Onze-Lieve-Vrouw van Namen haar lagere school en kleuterafdeling vanuit de twee statige panden in de Keizerstraat, naast het Rockockxhuis, naar het Pulhof in Berchem. De middelbare school volgde in 1932, en iets later ook de normaalschool en het regentaat. Tegelijk verhuisde de communauteit van meer dan vijftig zusters vanuit het huis “l’Empereur” naar Berchem.

De nieuwe school met haar symmetrische bakstenen gevel is een voorbeeld van nieuwe zakelijkheid en art deco, ontworpen door architect Camille Bal.

Het gaat hier om de uitbreiding van "Technische Lagere Hoofdschool voor Jongens" in de Meistraat, hartje Antwerpen, met een atelier- en klassenvleugel op de binnenplaats. Deze gebouwen werden in 2000 afgebroken, om plaats te maken voor de bouw van de Plantijn Hogeschool.

Samen met de uitbreiding van de Abdij van Averbode hadden de paters Norbertijnen nog meer ambitieuze plannen, en begonnen met de bouw van een nieuw college in Ekeren/Donk/Vriesdonk. Aanvankelijk wilde men een abdij met school oprichten in navolging van de vroegere Sint-Michielsabdij te Antwerpen.

De noordvleugel was een ontwerp van kanunnik Lemaire, en werd gebouwd door de Verstraetes. Die werd fel beschadigd door een V1 bom in 1945, waarbij ook een aantal paters omkwamen. Het is een bakstenen schoolgebouw van twee bouwlagen onder leien mansarde- en zadeldak met dakvensters, geplaatst rond een vierkante speelplaats. 

De schade van WO1 was overal, en aanzienlijk. Er was dan ook een grote nood aan wederopbouw. Leonard Verstraete herbouwt de linnenweverij, het wordt een gebouw dat rijkt van aan de Ronde Kom tot aan de Stationsdreef. Op vandaag, blijft van die fabriek nog enkel de basis van de fabrieksschouw over. 

Roeselare was het meest westelijk aanvoerpunt richting Ieper en het Ijzerfront rond Diskmuide en Passendale voor (Duitse)soldaten en legermaterieel, er zijn volop veldhospitalen, en de Duitse soldaten worden er verpleegd, of krijgen er enkele dagen verlof weg van het front. De stad is dan ook een favoriet doelwit voor de Geallieerden, zeker vanaf 1917, en de talloze textielfabrieken in het vooroorlogse Manchester van Vlaanderen delen volop in de brokken. 

Exact in het midden tussen de St. Philippe de Neri kerk van Ukkel en de Abdij van ter Kameren kwam een nieuwe bank, ook een realisatie van Leonard Verstraete. Van het toenmalig bankgebouw aan het einde van de Louisalaan is niets meer overgebleven, maar de vermoedelijke plek is makkelijk herkenbaar, ondertussen staat er een wolkenkrabber, die vroeger nog de 'ITT Tower' heette, naar een Amerikaanse multinational uit de jaren tachtig. 

Charles Godtschalk (1809-1892) had bij testament zijn eigendommen geschonken aan de Goddelijke Godshuizen van Ieper om een weeshuis te bouwen. Het Bestuur der Godshuizen beschikte in Loker over een leegstaand bejaardentehuis Sint-Antonius, en verkocht dat in 1896 aan de Stichting Godtschalck, die er weeskinderen in onderbracht. Met het uitgespaarde geld werd een uitbreiding gebouwd, door Leonard Verstraete. In 1901 interpelleerde de liberale volksvertegenwoordiger Janson de Minister: het gebouw zou “Stichting Godtschalck” moeten heten, want “Saint Antoine n’a rien donné et il reçoit tout, Godtschalck a tout donné et il ne reçoit rien”. Met een houten bord met “Stichting Godtschalck” boven de ingang was de zaak opgelost.

Het hoekhuis op de Koosterstraat en L.Leynstraat in Rumbeke, naar een ontwerp van architect Alfons Van Coillie (Roeselare), weerspiegelt de toenmalig populaire cottage-architectuur met het pseudo-vakwerk, de puntgevels en de bow window op de begane grond. De omlijstingen van de bakstenen lijstgevel zijn van simili-steen. De villa werd gebouwd in opdracht van Dr. Spincemaille, één van de twee Rumbeekse geneesheren destijds. Zijn dochter, Olga, zou later huwen met Frans Verstraete, en verhuizen naar hun nieuwe woning in de Louis Leynstraat aan de overkant van de straat. 

Deze houten staakmolen met open voet en driezolder, daterend van 1773, werd in 1953 overgebracht uit Houtem (Veurne)naar plek waar ooit de "Zuidmolen" van de Duinenabdij stond. Verstraete restaureerde dit monument, en maakte hem weer maalvaardig.  Deze korenmolen met een vlucht van 23 meter en twee koppelstenen heeft een kap met gebroken profiel en windveeg afgedekt met schaliën. Het kruis is dan weer afkomstig uit de "Herentmolen" te Meulebeke.

Deze watermolen, met drie steenkoppels, een graanlift, haverbreker en buil op de Passemaregracht was al sinds 1965 buiten gebruik, en werd in 1981 als monument geklasserd. Eigenaar apother Willy van Laethem uit Oudenaarde liet hem restaureren door Verstraete. Uiteindelijk was hij terug maalvaardig in 2001, en "het resultaat mag gezien zijn". 

Vlakbij de molen stonden twee bomen met een bijzondere functie. De schaduwlinden werden zó geplant dat ze het houten sluitwerk van de molen beschermen tegen de zon. In 2009 werden ze dan ook mee beschermd als 'monument van het houtig erfgoed'. 

Mouscron, en de hele aanpalende Noordfranse grensstreek van Roubaix en Tourcoing, zou je zonder schroom het Noordzee-Ruhrgebied kunnen noemen, maar naast de vele steenkoolmijnen zijn er vooral textielfabrieken, en dan in het bijzonder voor de verwerking van wol: spinnen, breien, wassen, verven, weven, confectie... Zelfs de O zo typische Baskische zwarte ronde petten, de berets, worden in Moeskroen gemaakt. De familie Six- Prouvost is één van de vele textielbaronnen. Leonard bouwt een uitbreiding van de fabriek, die eigenlijk al best uitgebreid was... Zoon Georges doet de supervisie van de werf. Via de lokale architect Gustave komt hij in contact met Adrienne Penez, Gustave's schoonzus. Uiteindelijk huwt Georges met Adrienne en komen ze samen in Rumbeke wonen.  

In 1963 worden de eerste plannen getekend voor een ruime hangar, garage en opslagplaats voor Bouwonderneming Verstraete. De architecten zijn de schoonbroers Luc en Geert Deconinck uit Roeselare. Maar het duurt nog wel even, tot 1969, voor die helemaal gebruiksklaar is. Aan de linkerkant van het nieuwe gebouw zijn nog de oude ateliers uit de tijd van Leonard met zaagtanddak, waar de schrijnwerkerij haar plaats vond. Op vandaag, zijn daarvan zijn nog twee secties overgebleven, de rest werd afgebroken voor een kinderdagverblijf. Het gebouw zal meer dan 30 jaar dienst doen, tot in 2000. 

Het kasteeldomein de Groene Poort te Brugge wordt gerestaureerd. 

Verstraete.team startte in 2018 met de bouw van het kantoor voor advocatenkantoor Akurad. Hierbij werd een bestaande opslagplaats met woning midden in de Roeselaarse haven verbouwd tot kantoren. 

Het bedrijfsgebouw van Jet import, te Lauwe, is het voorbeeld van een mooi totaalproject gerealiseerd door Verstraete.team. Het multifunctionele bedrijfsgebouw werd zowel binnen als buiten kwalitatief afgewerkt in hout. 

In 1996 trad Francis Verstraete als 29 jarige zoon van Luc Verstraete in de voetsporen van zijn vader en grootvaders. Zo werd een nieuwe generatie gegarandeerd samen met Michiel. 

Verstraete.team blijft voorttrekken en zet vol energie in op de toekomst ! 

Door de groei van Verstraete is vraag naar meer werkruimte. Het bedrijfsgebouw in de Zwaaikomstraat werd daarom uitgebreid. Door het samenspel van beton en hout is meteen duidelijk waarvoor Verstraete.team staat. Binnenin is nu meer plaats voor burelen, een co-working space en ontspanningsruimte. 

Verstraete.team werd genomineerd als Motivatior voor de Gouden baksteen 2019. De motivatie van onze medewerkers is zeer belangrijk voor ons. We zijn dan ook blij met deze nominatie! 

In de Bruggesteenweg kon je er niet naast kijken, het Ziekenhuis dat al honderden jaren zieken en bejaarden verzorgde. Met gebouwen die ook gedeeltelijk nog uit die tijd dateerden. Tijd voor een ambitieuze nieuwe vleugel met veel licht in de kamers en -op dat ogenblik - de modernste technologie. Zoiets kan je beter Verstraete laten doen. 

In Andenne, Bonneville, werd onder leiding van Luc Verstraete het laatste klooster in de Verstraete Historiek opgetrokken. We vermoeden dat dit ook één van de allerlaatste kloosters moet geweest zijn die in België gebouwd werden! Naast een klooster werd ook een school opgericht, in totaal negen blokken. Op vandaag maakt het gebouw deel uit van de Belgische organisatie 'Broeders van Liefde', en is het Sint-Lambertuscentrum de verblijfplaats en het activiteitencentum voor bijna 240 volwassenen met een verstandelijke handicap.

Frans Verstraete stapt in de voetsporen van zijn grootvader Leonard, en is één van de 7 stichtende leden van de patroonsorganisatie de Nationale Centrale voor Metaal-, Hout- en BouwvakOndernemingen of Nacebo. Hij zal er jarenlang een drijvende kracht van blijven. In 1992 zal de naam veranderen in BouwUnie. 

Een vaak voorkomend verhaal. Een splitsing van een parochie, en een noodkerkje dat op instorten staat: "Als het vriest kan E.H. pastoor onmogelijk zijne kelk vasthouden, als het regent kunnen de geloovigen zien dat ze goede schoenen aan hebben". 

Henri Valcke ontwierp een neogotische kerk, de typische architectuur van de St. Lucasscholen. De raming was 150.000 frank (een brood kostte toen 26 centiem). De firma L. Verstraete zou het doen voor 128.601,73 frank, de bouw begon op 1 mei 1907. In 1908 kwam "van wijd en zijd eene menigte naar den Opstal, alwaar de parochianen zoo gelukkig waren de zegening hunner nieuwe kerk te mogen bijwonen". Maar Leonard was niet de enige West-Vlaming: "In october wordt eene heilige zending gepredikt door de Eerw. Paters Redemptoristen van Rousselaere. Den iever der parochianen heeft alle verwachting overtroffen". In de bouwroes werd dan maar meteen ook nog een pastorie en een klooster-met-meisjesschool bijgebouwd...

De familie Verstraete is groot, dat kan je wel zeggen. Ondertussen hebben Frans en Olga drie kinderen. Luc en Ria kregen vier kinderen. Francis, de tweede oudste, beslist later om actief te zijn binnen Verstraete. Johan en Monique kregen ook drie kinderen, waaronder Michiel die later ook start met werken binnen het familiebedrijf. 

HelloHelp is een concept ontwikkeld door Verstraete.team. Het is een communicatiesysteem met een sterk team erachter geïmplementeerd in nieuwbouwappartementen. Het staat garant om de bewoner te helpen op het moment dat hij het echt nodig heeft. De betrouwbare technologie is activeerbaar op vraag de klant, op het moment dat hij dit wenst. De toepassing, zowel soft- als hardware, zitten vervat in de aankoop van het appartement. 

De eerste projecten waar HelloHelp uitgerold wordt zijn : 't goed (Roeselare), de Brouwery (Rumbeke), Pietershof (Ieper) en Berenice (Lauwe). HelloHelp is een initiatief van Verstraete.team, Z-plus, Televic Healtcare en Smartwatcher.

In 1996 bouwde Verstraetebouw 34 serviceflats in de Oostendestraat te Torhout. 

In 2016 werden nieuwbouwappartementen in Emelgem gebouwd. 

In 2004 ontstond een samenwerking tussen Verstraete en R2B, Roeselaars Bouw- en Betonbedrijf. R2B was gekend voor zijn vakmanschap in het bouwen van industriebouw. De Colruyt groep was een grote klant. Sinds 2004 bouwde Verstraete verschillende gebouwen voor de groep, waaronder ook de Colruyt in Diksmuide. In 2018, werd R2B deel van Verstraete.team.

In het centrum van Staden werd in 1997 een appartementsgebouw met handelsruimte opgetrokken. 

De Zusters Kindsheid Jesu, sinds 1895 gevestigd op het Antwerpse Linkeroever, richtten zich vooral op de zorg voor zieke en verlaten kinderen, en later voor weeskinderen en verwaarloosde jeugd. Toen hun school in 1923 werd onteigend (de eerste tunnel onder de Schelde aka 'de Konijnepijp' kwam net op hun terrein boven de grond) verhuisde de congregatie naar een nieuwe residentiële wijk, het Koningshof in Schoten. Bouwmeester Gustave Voets tekende het ontwerp voor de "Kostschool voor kleine jongens", en de gebroeders Verstraete begonnen met de bouw in 1930. Tijdens WO2 brak een zwarte periode aan, het klooster werd in beslag genomen en gebruikt als "Heimschule Flandern" voor de Vlaamse Hitlerjeugd. Vandaag is het gebouw terug een vrije basisschool.

Sint-Henricus barst uit zijn voegen en daarom besliste Motena om stevig te investeren in de site. Het rusthuis krijgt een nieuwe vleugel en een extra verdieping op de bestaande zuidvleugel voor 37 bewoners.
Ook de keuken van Sint-Henricus wordt gerenoveerd en de bereidingscapaciteit wordt opgetrokken tot 250 middagmaaltijden. Verder wordt er een gloednieuw dagverzorgingscentrum voor 50 bezoekers gebouwd. De nieuwbouw wordt een duurzaam project met zonnepanelen, een energie-efficiënte buitenschil, een Bodem-Energie-opslagveld en een warmte-kracht-koppeling.

Op een perceel naast het oude woonzorgcentrum Ter Leen bouwde de VZW Sint-Vincentius Aaigem in samenwerking met het OCMW Herzele een nieuw woonzorgcentrum.
Het Woonzorgcentrum bestaat uit drie vleugels waarin zich 116 kamers bevinden (goed voor 120 bedden). 70 van deze bedden worden uitgebaat door het OCMW Herzele, de andere 50 bedden zijn in handen van de zorggroep Eclips.

De nieuwbouw in de Drafstraat werd gecombineerd met een verbouwing van een stuk van de vleugel in de Handelsstraat.  De kamers en gemeenschappelijke ruimtes werden gevoelig uitgebreid en vooral aangepast voor bewoning en zorg voor zwaar zorgbehoevenden. Globaal is dit een nieuwe thuis voor 74 bewoners en 2 plaatsen kortverblijf.

Dit dossier bestond uit 3 delen die gelijktijdig moesten worden uitgevoerd: het operantioneel RVT gebouw diende uitgebreid te worden met 6 kamers en diende in dezelfde stijl te zijn als het hoofdgebouw, er diende een residentie van 22 serviceflats gebouwd te worden waarbij het grondplan lijkt op een slakkenhuis. Tevens werd er een serviceflatgebouw met 10 serviceflats gerealiseerd.

Woonzorgcentrum H. Hart uit Oudenaarde bestaat uit 2 campussen. Campus Heilig Hart omvat een woonzorgcentrum van 116 woongelegenheden. Campus Kloosterhof Pamele omvat 28 woongelegenheden, 24 serviceflats, 6 plaatsen voor kortverblijf en een dagverzorgingscentrum.

De site van Domein ter Scheut draagt een hele geschiedenis met zich mee. De notariswoning aan de kant van de Koningsstraat werd in de jaren ’60 gekocht door Jozef Camerlynck en Simonne Vanneste die de woning aan vzw Onze Kinderen schonken. In 1976 kocht Scheut het pand en in 2004 verbouwden wij de villa tot gemeenschappelijke leefruimtes en bouwde in de tuin een nieuwbouw met kamers en sanitair voor de paters. 

Wij verbouwden het bejaardentehuis en behielden de kloosterkapel van de arme klaren. Dit vooroorlogse kloostercomplex dateert van 1900.

De assistentiewoningen Kerselaargoed zijn gelegen in de wijk tussen de Westlaan en de Dikmuidsesteenweg.
De 8 erkende assistentieflats zijn gelegen aan het park en naast het dienstencentrum Schiervelde. 
Kerselaargoed is onderdeel van Binnenhof Roeselare, alle dienstverlening loopt dan ook via Binnenhof.

Vzw KMI is een lange termijn klant waar we verschillende fases uitvoerden van het cafetaria tot de keukens en de uitbreiding van het restaurant.
Hier voerden we zowel de bouwwerken uit als de houten structuren als de afwerking en technieken.
De uitbreiding van het restaurant met keuken gebeurde in een latere fase in de periode 2012 – 2015 -2017

1903 was een druk jaar voor Leonard. Naast de hierboven genoemde kerken en klooster bouwde hij in Poperinge ook een villa voor Daniel Sabbe, een handelaar in hout en kepers. De villa kreeg de naam van Daniel's zoon, "Villa Fernand". Daniel Sabbe had ook een huis in Brussel, en overleed er in 1921. 
De volgende bewoner van het huis was de prominente dokter Henri Brutsaert, die er waarschijnlijk woonde van rond 1922 tot aan zijn overlijden in 1938. Dr. Brutsaert was politiek actief (gemeenteraadslid, provincieraadslid, volksvertegenwoordiger) en was de stuwende kracht achter de oprichting van het sanatorium Sint Idesbald op het domein van kasteel De Lovie te Poperinge. 
De laatste "bewoners" van het huis waren ongenode gasten. In WO II fungeerde het huis als een telefooncentrale voor de operaties van de Duitse marine aan de Noord-Franse kust. In 1944 vernielden ze het huis bij hun aftocht. 

In 1931 werd er ook begonnen aan een ander bouwwerk, deze keer dicht bij Elie's deur : een permanente, nieuwe kerk ter vervanging van een voorlopige kapel in Wilrijk. De parochie van Onze-Lieve-Vrouw van de Heilige Rozenkrans was in 1906 opgericht, en de in 1920 vergrote kapel was aan vervanging toe. Het ontwerp van de nieuwe kerk ging naar het bekende Antwerpse architectenkantoor Cols & De Roeck (Vincent Cols woonde op de parochie). Om te helpen fondsen bijeen te zamelen organiseerde de parochie einde de jaren 1920 Vlaamse Kermissen. In 1931 werden de werken begonnen, en in augustus 1934 zegende kardinaal Van Roey de kerk in. Het grondplan van de kerk is een Grieks kruis, met vier armen van gelijke lengte. De kerk heeft een beton- en staalstructuur, maar de gevels zijn bekleed met donkere bakstenen. 

Sinds begin 2017 werd het kerkgebouw voornamelijk gebruikt door de Roemeens-orthodoxe geloofsgemeenschap, en in september 2019 werd dit formeel, toen de bisschop van Antwerpen de kerk overdroeg aan de metropoliet van de Roemeens-orthodoxe kerk.